Traditioneel na het Europees kampioenschap ICF (International Canicross Federation) voor monodog-atleten, komt het wereld kampioenschap IFSS (International Federation For Sleddogs) voor mono- en vooral multidog atleten.
Hier komen de raszuivere sledehonden (Siberische Husky, Alaskan Malamute, Samojeed, Groenlandhond, Eskimohond) alsook de niet (raszuivere) sledehonden aan de start. Weliswaar in een afzonderlijke reeks.
De niet- raszuivere sledehonden zijn hier talrijk aanwezig. Denk maar aan de Eurohound of anders genoemd de Scandinavische Hound ( kruising van verschillende Pointers en Husky’s), de Greysters ( kruising tussen een DSK: voor de kracht en de Greyhound: voor de snelheid) maar ook enig raszuivere DSK valt hier te bespeuren. Al wordt de vraag meermaals gesteld “is it pure breed?”. Om het verschil te zien tussen een raszuivere DSK en een Greyster heeft men toch af en toe een arendsoog of gedreven raskennis nodig. Zo was het dus ook voor ons team met 3 DSK’s.
Zo gezegd, zo gedaan. Tradities zijn er immers om in stand te houden.
Na de laatste start zondag namiddag op het EK te Chevetogne, België, hebben we aldaar in de stromende regen “ons mini kamp” afgebroken. Dit om onze rit van 1400 km (ruim 15 uur 30 rijden) aan te vatten richting Nybro Zweden. De route was ons echter niet onbekend aangezien we deze ongeveer een jaartje geleden ook reeds hadden gedaan.
Dinsdagvoormiddag, na een zorgeloze rit, aangekomen in het mooie, droge, zonnige Nybro. De stake- out stond ongeveer halfvol. Dit gaf ons de kans om ons nog een mooi stekkie uit te kiezen. Strategisch gekozen, dicht bij start- en finishzone, de skihut (bar) en vooral ook het sanitaire gebouw met sauna en douches. Ondertussen, al zoveel jaren en wedstrijden verder, is het opbouwen van “ons mini kamp” een routine klus geworden. De kaboutertjes hierheen hebben dienst geweigerd onderweg. Onze eerste taak was dus caravan, auto, mountainbikes, step en noem maar op, een beetje terug van hun modderlaag te ontdoen. Daarna werd onze koelkast terug voorzien van de nodige etenswaren.
Stilletjes aan, komen er meer- en -meer deelnemers uit alle uithoeken van de werleld. Er waren 28 landen vertegenwoordigd waaronder oa: USA, Mexico, Aruba, Argentie, Chili, Rusland,…. Het is altijd weer een blij weerzien van oude bekende, kennismakingen en ervaringen uitwisselen met nieuwe atleten. “Gelukkig” is de algemene voertaal op zulke evenementen Engels.
Woensdag,’ the day before’: dierenarts controle, verkenning van het parcours, eerste teamleader vergadering, ophalen van rug (start) nummers. Met als aflsuiter de openingsceremonie en een welkomsdrankje. Een dag waarvan je denkt “heeft deze wel bestaan uit 24 uren”.
Na een nacht vol “draaien en keren” en duizend maal controleren of de wekker wel op het juiste uur staat, is het dan eindelijk zover.
Donderdagochtend, voor ons team de eerste wedstrijddag. Ook dat is ondertussen een geoliede machine geworden: honden uitlaten, honden afwateren, honden uitlaten, zelf een hap door te keel zien te krijgen,materiaal klaarleggen, shakes klaarzetten, etc. Om 9u00 gaat de eerste atleet hier van start in de reeks bikejöring elite men. Tevens de reeks waar Peter en Otto Chasse iets later in zullen starten. Ze geven het beste vanzichzelf op een mooie onderhouden (lees: ontdaan van putten en plassen door een skipiste bully) trail met toch enkele stevige kuitenbijters. Ze leggen een traject af van 5,0 km in een tijd van 11 min 10 sec. Een klein uurtje later mocht ik van start gaan, bikejöring elite woman, met Diesel. De temperatuur en de luchtvochtigheid liepen stilletjes aan op. De racemarchals hielden deze nauwlettend in het oog. Ook worden de honden bij aankomst gecontroleerd door de 3 aanwezige dierenartsen. Er was er zelfs eentje speciaal uit de USA overgevlogen. Met meer dan 700 honden op dit evenment is er geen enkele dewelke medische zorgen nodig had.
Vrijdag, voor ons de tweede en tevens laatste sportdag. Alles ging uiteraard weer volgens hetzelfde ritueel als de dag voordien. Gelukkig waren de weergoden ons iets beter goed gezind (lees: het was een stuk “kouder”). Dat was ook te merken aan onze honden. Ze gingen weer van start als een trein. Peter heeft samen met Otto Chasse nog 4 plaatsen kunnen goedmaken in de rangschikking. Hij eindigt op een 38- ste plaats van de 51 deelnemers. Ikzelf heb nog 2 plaatsen kunnen goedmaken hetgeen resulteerde in een 34- ste plaats van de 45 deelnemers.
Beiden zeer tevreden, kunnen we die avond aanschuiven op de georganiseerde “musher maaltijd”, waar de belevenissen van de voorbije 2 wedstrijddagen, allemaal nog eens in geuren en kleuren worden gedeeld.
Zaterdag en zondag waren 2 dagen van supporteren en helpende handen bieden voor de deelnemers aan de “karren wedstrijden”en als afsluiter de landenrelay (canicross – dogscooter – bikejoring). Alsook de nodige supervisie en meetings welke behoren tot mijn taak als teamleader van “team Belgie”.
Een bronzen medaille voor Belgie en jammer genoeg geen voor Nederland. De grote slokkoppen waren de Scandinavische landen (Noorwegen, Finland en thuisland Zweden). Daar waar de sledesport een elite sport is, een beetje vergelijkbaar zoals bij ons voetbal, wielrennen, hockey,….
Aan alle mooie liedjes komt een einde. Zo ook aan deze 4- daagse wedstrijd. Gelukkig hebben we nog enkele dagen extra kunnen verblijven om te trainen en wat cultuur op te snuiven.
